In de achtbaan met je ogen dicht
Tijd voor vakantie! En dit jaar geen tripje naar het buitenland maar dagjes uit in eigen land. En met twee stuiterende kinderen op de achterbank gingen we op weg naar het pretpark. En eenmaal in het park werd de achtbaan al van verre gespot! De spanning stijgt…
Eenmaal in de rij wordt de spanning voelbaar in mijn buik en merk ik dat mijn ademhaling nét wat sneller gaat. We zitten allen in de stoel en de beugels gaan naar beneden. Vanwege de Corona maatregelen mag de medewerker alleen verbaal aanwijzingen geven. Dus ik check nog even bij mijn kinderen of de beugels écht goed vast zitten. Iets met vertrouwen en loslaten van controle….een bekend thema.
En dan gaan we. Heel langzaam klimmen we omhoog en dan komen we op het punt dat je alleen nog de lucht ziet en nog niet waar je naar toe gaat. En dan de val naar beneden. De overgave. Gevolgd door geruststelling wanneer we weer veilig kunnen uitstappen. Deze achtbaan gaat over overwinnen van spanning en vertrouwen op de goede afloop.
Mijn kinderen vinden het helemaal fantastisch op het park en even verderop sluiten we aan bij een rij, waarvan we niet weten waar het ons naar toe leidt. Halverwege de rij staat een bord welke ons waarschuwt voor een goede geestelijke en lichamelijk conditie. Hmmm…..waar stap ik straks in? En weer loopt de spanning iets op. Maar we gaan het doen! We worden via een smalle trap naar beneden geleid en het wordt steeds meer donker om ons heen. Het blijkt een achtbaan te zijn in het donker. En weet je wat het leuke daarvan is? Ik ontdekte dat een achtbaan in het donder veel minder spannend is, een verrassende ontdekking. Overgave lukt veel makkelijker omdat je hoofd geen tijd heeft om vooruit te kijken en daar van alles bij te bedenken. Je gaat gewoon en voelt vanzelf welke kant je op gaat. Deze achtbaan gaat over het loslaten van controle en gewoon gaan doen. En dan ontdekken dat dat veel minder spanning geeft.
En zo is het in mijn praktijk eigenlijk ook. In de therapie gaat het ook over overwinnen van spanning, overgave, loslaten van controle, vertrouwen in de goede afloop en gewoon gaan doen. Ook in de oefeningen welke ik aanbied werk ik vaak met gesloten ogen. Omdat je dan simpelweg meer gaat voelen en van daaruit je koers gaat bepalen. In plaats van afgaan op een hoofd vol gedachten welke je lichaam in de kramp brengen.
Herken jij het ook? Dat situaties veel minder spannend blijken te zijn als je gewoon gaat doen? Vertrouw erop dat je de spanning aankunt, wanneer je voor het gevoel in een achtbaan stapt!
